‘Als ik naar mezelf luister, voel ik me schuldig, want dan laat ik de ander in de steek’
Herken jij deze gedachte? Of deze: ‘Ik ben niet goed genoeg als…werknemer, dochter, moeder, vriendin, partner.’ Of: ‘Als je moeder bent, moet je er altijd zijn voor je kinderen.’
Het zijn gedachten die ook mij jarenlang hebben ‘bezig gehouden’. Want dat doen ze, onbewust sturen ze je aan om vooral heel hard je best te doen om te bewijzen dat je het goed doet, zodat je vooral niet afgewezen kunt worden door al die, niets vermoedende, mensen om je heen.
Niemand verwacht dit n.l. van jou, het zit vooral in je hoofd. Het is een patroon geworden dat je onbewust bent gaan inzetten omdat je ooit bent gaan geloven dat dit nodig was om geaccepteerd te worden door ‘de buitenwereld’, zodat je veilig was.
Veel mensen hebben in hun leven op de één of andere manier onveiligheid ervaren. Dat kan zijn doordat ze het gevoel hadden dat ze er alleen voor stonden, of omdat er geen ruimte was om uiting te geven aan hun emoties, om wat voor reden dan ook.
Als je altijd rekening houdt met anderen en je eigen emoties geen ruimte meer durft te geven, raak je uit verbinding met jezelf. Je kunt dit heel lang volhouden en denken dat dit het leven is.
Vaak komt er echter een moment, bijvoorbeeld een crisissituatie, een ziekte, een burn-out, waarop je lichaam zegt: “En nu ga je aan jezelf denken!" of liever: voelen. het geeft je geen andere keuze. Je wordt letterlijk stil gelegd.
Zelf heb ik dit meerdere keren meegemaakt. De uitdaging is dan om zoveel mogelijk toe te geven aan dat wat het lichaam van je vraagt: rust, rust en nog eens rust…
Dat is soms makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik merk dat het me steeds beter afgaat naarmate ik meer door heb dat het leven, mijn lichaam, vóór me is en niet tegen mij. Mijn lichaam zal er alles aan doen om de balans te herstellen als ik te weinig heb geluisterd naar mijn eigen behoeftes en verlangens.
Een aantal maanden geleden, vlak na de zomervakantie nog. Er waren in de periode voor de zomervakantie meerdere omstandigheden die ervoor hadden gezorgd dat ‘de harde werker’ in mij weer eens flink aan was gezet. Standje ‘overleving’ zeg maar. Toen ik na de zomervakantie weer aan het werk ging, merkte ik dat ik in paniek raakte en dat de tranen snel hoog zaten. Het voelde echt niet goed.
Meerdere cliënten hadden na een ademsessie tegen mij gezegd dat ze mij gunden dat ik dit zelf ook weer eens zou kunnen ervaren. Dat was heel bijzonder en ik dacht: dat kan geen toeval zijn. Dus ik gaf me op voor de Ademcirkel bij een collega (Gijs van Annette Weers opleidingen). Ik had een bijzondere ervaring. Wat me het meest is bijgebleven is dat ik enorm hard aan het werken was, ook in het ademen, maar dat ik niet kon voelen.
Totdat Gijs me, na een interventie om meer in mijn lijf te komen, me in mijn oor fluisterde:
“Voel maar hoe je je innerlijke meisje in de steek hebt gelaten, hoe je haar de hele tijd
hebt afgewezen.” En hij had gelijk. Toen pas voelde ik hoe verdrietig ik eigenlijk was,
omdat ik mezelf was vergeten al die tijd. Ik liet mijn tranen de vrije loop.
De weken erna voelde ik pas hoe moe ik eigenlijk was van het harde werken al die tijd.
Daarna begon de energie weer te stromen. De afgelopen maanden was mijn lichaam nog steeds bezig om de balans te herstellen, ik ben regelmatig terug gefloten waardoor ik echt weer even mijn rust moest pakken.
De omstandigheden waren n.l. niet veranderd, maar ik had me er opnieuw mee te verhouden op een manier die recht deed aan mijn eigen behoeftes en verlangens die ik al die tijd had weggestopt.
Nu pas kan ik zeggen dat ik de rust in mezelf weer heb teruggevonden. Ik weet zeker dat de ademsessie dit in gang heeft gezet. Ademwerk is zo’n mooie manier om in contact te komen met wie jij werkelijk bent. Daarna geeft het heel veel rust en vertrouwen. Dat gun ik iedereen!
Ik wens je een mooie dag in verbinding met jezelf.
Mirjam
Reactie plaatsen
Reacties